Klara urodziła się w Asyżu w 1193 r. Pochodziła z rycerskiego rodu. Jej mama, podczas zagrożonej ciąży, w trakcie modlitwy usłyszała słowa:
“Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!”
Pod wpływem tych słów nadała dziewczynce imię Klara (z języka łacińskiego clara – jasna, czysta, sławna).
Klara wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. Gdy miała 12 lat, w Asyżu zaczął swą działalność Jan Bernardone, przyszły św. Franciszek. Klara często spotykała się z nim, by zrozumieć jego słowa. Rodzice, zamożni mieszczanie, daremnie dwa razy usiłowali wydać córkę za mąż. Klara poprosiła bowiem Franciszka, by zwrócił się z prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła stać się siostrą Braci Mniejszych. W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 r. z całą rodziną poszła do pobliskiego kościoła. Biskup Gwidon podszedł do Klary i wręczył jej palmę – był to umówiony wcześniej znak zgody. Tej samej nocy dziewczyna wymknęła się z domu, by oddać życie Chrystusowi. Z rąk św. Franciszka otrzymała habit i welon zakonny. Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, bł. Agnieszka.

Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku św. Damiana. Kiedy bracia prowadzili działalność ewangelizacyjną, siostry stanowiły dla nich zaplecze pokuty i modlitwy. Zakon nosił nazwę Ubogich Pań, potem nazwano je klaryskami. Wstępowały do niego głównie córki szlacheckie, pozostawiając wszystko i wybierając skrajne ubóstwo.

Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Dokonywała już za życia cudów – cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je, wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała cudownej łaski. Kiedy bowiem osłabiona i chora Klara pozostała
w łóżku nadeszła noc Narodzenia Pańskiego, jednak ona widziała i słyszała Pasterkę, odprawianą w pobliskim kościele z udziałem Franciszka i jego braci (taka transmisja online) Z tego też powodu św. Klara została patronką telewizji (choć za jej czasów nikt nawet nie wyobrażał sobie tv).

Po śmierci św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na jej barki.
Klara w klasztorze św. Damiana żyła przez 42 lata.
Zmarła 11 sierpnia 1253r. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Już dwa lata później Aleksander IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą.