Tajemnica Chrystusa była dla współczesnych mu taką nowością, że nie wiązali jej z powszechnym  stereotypem kapłaństwa.  Dopiero  w Liście do Hebrajczyków, którego autor  zdaje się dopiero przewidywać koniec kultu w świątyni Jerozolimskiej, co sugeruje jego powstanie jeszcze przez zburzeniem Jerozolimy w 70 r. zostało użyte określenie „kapłan”. Potrzebowano  długiego czasu, by odkryć w życiu i śmierci Chrystusa zupełnie nowe kapłaństwo. To nowum kapłaństwa Chrystusowego polegało na tym, że Jezus nie odziedziczył kapłaństwa, jak to się działo między potomkami Aarona, ale otrzymał je bezpośrednio od Ojca. Stając się człowiekiem, stał się równocześnie kapłanem. Jego kapłaństwo nie jest pochodzenia ludzkiego, lecz Boskiego. Kapłani świątyni izraelskiej umierali, jego kapłaństwo jest wieczne, nie ma końca, a więc może zbawiać na wieki.

Jego kapłaństwo przewyższa w doskonałości i skuteczności jakiekolwiek inne. Ofiary składane w świątyni jerozolimskiej nie mogły zgładzić grzechów. Pan Jezus nie składał w ofierze krwi zwierząt, ale ofiarował własną krew, swoje ciało. Ofiara Chrystusa zapoczątkowana we Wcieleniu i dopełniona na krzyżu, ma wartość nieskończoną, ponieważ jest ofiarą Syna Bożego oraz wypełnieniem zbawczego planu Ojca.

Katechizm Kościoła Katolickiego poucza, że jedyne kapłaństwo Chrystusa „uobecnia się przez kapłaństwo służebne, nie pomniejszając jedyności kapłaństwa Chrystusa” czyli Chrystus, jedyny Kapłan, czyni się obecnym wśród nas w posłudze kapłanów. Uczestnictwo w Kapłaństwie Chrystusa jest możliwe jedynie na mocy sakramentu. Nikt bowiem nie staje się kapłanem z siebie samego. Istotą kapłaństwa jest działać „in persona Christi” czyli „w osobie Chrystusa”. Jan Paweł II tłumaczył:
„W osobie Chrystusa – znaczy więcej niż – w imieniu czy w zastępstwie  Chrystusa. «In persona» oznacza: w swoistym, sakramentalnym utożsamieniu się z Najwyższym i Wiecznym Kapłanem”