Święty Tomasz, zwany Didymos (tzn. bliźniak), należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. W Ewangelii widzimy go, gdy nie ukrywa, że zdaje sobie sprawę z tego, iż pójście z Jezusem do Betani może grozić śmiercią: „Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć” J 11, 16. W Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy nie udaje, że nie rozumie: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?” J 14, 5. A osiem dni po zmartwychwstaniu Jezusa, sam pragnie przekonać się i zobaczyć Go żywego, choć zabitego: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę” J 20, 19-29. Parę dni później jest świadkiem cudownego połowu ryb nad Morzem Tyberiadzkim (Jeziorem Genezaret) i posiłku przygotowanego na ognisku przez zmartwychwstałego Jezusa (J 21, 2): „Dzieci, czy macie co na posiłek?…A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb.”

Starożytna tradycja mówi, że św. Tomasz dotarł aż do Indii, głosząc Ewangelię. Tam też oddał życie za wiarę. Stał się patronem Indii. W pobliżu miasta Madras znajduje się Góra św. Tomasza, na której do dziś jest jego sanktuarium.

Myślę, że św. Tomasz jest nie tylko patronem niedowiarków, ale też tych, którzy bardzo pragną dotknąć żywego Boga.